Page 69 - ΕΦΗΒΙΚΟΙ ΠΑΛΜΟΙ 2018-2019

Ε φ η β ι κ ο ί Π α λ μ ο ί

Δημιουργίες στα Νέα Ελληνικά

Η γιαγιά μου θυμάται και αφηγείται ...

Θυμάμαι ήταν Σάββατο 20 Ιουλίου στο χωριό μου τη Βατυλή. Η
μητέρα μου κάθε Σάββατο ζύμωνε ψωμιά για όλη την εβδομάδα και
είχε σηκωθεί για το ζύμωμα. Ο πατέρας μου ετοίμαζε το κάρο και
μας φώναξε να πάμε στο περιβόλι μας. Εγώ τότε ήμουν δεκαπέντε
χρονών. Τίποτα δεν προμήνυε την καταστροφή, μέχρι που ανοίξαμε
το ραδιόφωνο κι ακούσαμε ότι οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο. Μετά
από λίγο ήρθε στο σπίτι μας μια ομάδα εφέδρων στρατιωτών με όπλα
για να μετατρέψει το σπίτι μας σε φυλάκιο, επειδή απέναντι ήταν οι Λίαν Γιούσεφ Α5
Τούρκοι. Από εκείνη τη μέρα της εισβολής δεν κοιμηθήκαμε ξανά στο
σπίτι μας. Μέναμε σε μια θεία.

Ξημερώματα 14ης Αυγούστου είχε γίνει η δεύτερη εισβολή. Κόσμος
έφευγε κλαίγοντας, άλλοι φορτωμένοι με κουβέρτες, άλλοι με τρόφιμα.
Έξω από το σπίτι μας σταμάτησε ένα αυτοκίνητο που ερχόταν από την
Άσσια, η οποία ήταν δύο χιλιόμετρα μακριά και μας είπαν ότι τα τανκς
των Τούρκων εισέβαλαν στην Άσσια. Αμέσως τότε, πανικόβλητη όλη
η οικογένειά μας, αποφασίσαμε να φύγουμε από το χωριό. Δεκατρία
άτομα χωρέσαμε μέσα σε ένα μικρό αυτοκίνητο. Δεν είχαμε χρόνο
για δεύτερη σκέψη. Φύγαμε χωρίς να πάρουμε τίποτα, με τα ρούχα
που φορούσαμε και πηγαίναμε στο άγνωστο όπου πήγαινε όλη η
αυτοκινητοπομπή. Αν έρχονταν ευθεία τα τανκς, θα μας έκοβαν αλλά,
επειδή είχαμε Τούρκους στο χωριό, είχαν στρίψει προς το Στρογγυλό Βενέρα Σάσσοβα Α5
και πήραν τον νέο δρόμο. Το μόνο που νιώθαμε ήταν αγωνία και φόβος.

Τελικά φτάσαμε στην Ξυλοτύμπου όπου εκεί η μητέρα και η αδελφή
μου γνώριζαν μια κοπέλα που δούλευαν μαζί. Η κοπέλα αυτή χωρίς
δισταγμό άνοιξε το σπίτι της και μας φιλοξένησε. Μετά από λίγους
μήνες η κυβέρνηση είχε στήσει αντίσκηνα για τους πρόσφυγες στο
γήπεδο του δημοτικού σχολείου. Πήγαμε να πάρουμε και εμείς. Έδιναν
όμως αντίσκηνο μόνο σε όσους είχαν μικρά παιδιά. Εμείς δεν είχαμε
μικρά παιδιά στην οικογένεια αλλά πήραμε ένα παιδί από τα τρία
του αδελφού μου κι έτσι έδωσαν και σ’ εμάς ένα αντίσκηνο. Ζήσαμε
στο αντίσκηνο ενάμιση χρόνο σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Θυμάμαι
χαρακτηριστικά ότι για μπάνιο εμείς οι μεγάλοι έπρεπε να πηγαίνουμε
κάτω στα δημοτικά λουτρά μόνο μία φορά την εβδομάδα. Μετά από Αγγελική Τσεντεκκίδου Α5
69