Page 58 - GYMNASIO LIBADION 17-18 final

Π ε ρ ι φ ε ρ ε ι α κ ό Γ υ μ ν ά σ ι ο Λ ι β α δ ι ώ ν
Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα...
Ο Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα...
Ι

Τ αθόμαστε αμήχανοι μπροστά από ένα λευκό χαρτί στο οποίο πρέπει να
Ε Γ1
Λ Καποτυπώσουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας ως τελειόφοιτοι
Ε μαθητές. Οι λέξεις όμως είναι φτωχές, για να περιγράψουν όσα ζήσαμε
Ι και όσα νιώσαμε αυτά τα τρία χρόνια. Τέτοιο καιρό, τρία χρόνια πριν, ανη-
Ο συχούσαμε για την άφιξή μας στο γυμνάσιο, ενώ τώρα, τρία χρόνια μετά, δε
Φ θέλουμε να το αποχωριστούμε. Παρά τον τυχαίο διαμοιρασμό μας, οι είκοσι
Ο τρεις διαφορετικοί και ξεχωριστοί χαρακτήρες μας ταίριαξαν απόλυτα. Αυτό
Ι είχε ως αποτέλεσμα η κάθε σχολική μας μέρα να είναι μοναδική, γεμάτη
Τ αξέχαστες στιγμές. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τα αστεία που έδιναν ζωή στο
Ο μάθημα; Τις τρέλες την ώρα του διαλείμματος; Το ασταμάτητο γέλιο; Το άγ-
Ι χος των διαγωνισμάτων, τις απογοητεύσεις, το βαρυφορτωμένο πρόγραμμα

Τ και τις γκρίνιες; Όλες οι αναμνήσεις, γλυκές και πικρές, μας βοήθησαν να
Ο ενωθούμε ακόμα περισσότερο και να επιβιώσουμε αποφοιτώντας ως αλη-
Υ θινοί survivors. Συνοδοιπόροι στο ταξίδι μας ήταν και οι καθηγητές μας που
μας συμπαραστέκονταν και μας καθοδηγούσαν. Αφήνουμε, λοιπόν, πίσω μας το γυμνάσιο, αλλά κρατάμε ανεξίτηλα χαραγμένες στην καρδιά μας
Σ τις αναμνήσεις, γιατί τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζουμε με ΤΙΠΟΤΑ.
Χ
Ο Ευφροσύνη Λάμπρου, Ελένη Θεοχάρους, Γ1
Λ
Ε
Ι Αγαπημένο μας σχολείο,
Ο
Υ ριν από τρία χρόνια, πατήσαμε για πρώτη φορά το πόδι μας εδώ φοβισμένοι, κατακλυσμένοι από το άγχος του πρωτοετή μαθητή και τον φόβο του
Πξένου και του αγνώστου. Τώρα σε κάναμε δικό μας, σε βάλαμε στις καρδιές μας, αλλά είμαστε στη δυσάρεστη θέση να σε αποχαιρετήσουμε.
Μ Κοντά σου έχουμε κερδίσει, πολλά... Ποτέ δε θα ξεχάσουμε όλες εκείνες τις πλάκες που κάναμε στις σχολικές αυλές, τους εφηβικούς έρωτες και
Α
Σ τους ατέλειωτους τσακωμούς μας. Πώς μπορούμε τώρα να πούμε αντίο σε όλα αυτά; Πώς να αποχωριστούμε τους φίλους μας, τους καθηγητές και
όλα εκείνα τα θρανία που μας φιλοξένησαν για τρία χρόνια; Τα θρανία στα οποία
Γ κλάψαμε, γελάσαμε, κοιμηθήκαμε και ζωγραφίσαμε; Θυμόμαστε τους εαυτούς
Ρ μας μικρά φοβισμένα παιδιά και βγαίνουμε από εδώ σχεδόν ολοκληρωμένοι άν-
Α θρωποι. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε ότι τα χρόνια περνούν πολύ γρήγο-
Φ ρα και πως πρέπει να εκμεταλλευόμαστε την κάθε στιγμή μας. Ευχαριστούμε
Ο για όλα, αγαπημένο μας σχολείο, στάθηκες ακρογωνιαίος λίθος στις αποφάσεις
Υ της ζωής μας. Πάντα θα σε έχουμε μέσα στην καρδιά μας!
Ν
. Τα κορίτσια του Γ2, Εβελίνα Γεωργίου, Σταυρούλα Ισιδώρου,
. Γεωργία Μάλικ, Κλέλια Προδρόμου
.
Γ2

58